19

Die nacht, in haar bed, dacht Sally aan de eerste keer dat ze Robert had ontmoet. Echt had ontmoet. Ze had hem daarvoor natuurlijk wel eens gezien en geweten wie hij was. Iedereen wist wie Robert Isbister was. Zijn vader was hoofd van de gemeenteraad en hij zou dit jaar Guizer Jarl tijdens de Up Helly Aa-viering zijn. Robert zou deel uitmaken van zijn gevolg en in de optocht vlak achter hem lopen. Iedereen zei dat Michael Isbister de meest logische keuze was. Hij was een goed mens. Robert had er met haar over gepraat en ze wist dat hij trots op zijn vader was. Trots en een beetje jaloers. Ooit, zei hij, zou hij zelf Guizer Jarl zijn. Stel je eens voor hoe het zal zijn als je door de straten loopt en iedereen naar je kijkt.

Ze had voor het eerst met Robert gepraat – en hem aangeraakt – in de herfst, tijdens een dansfeest in het stadhuis, voor een of ander goed doel waar háár vader zich voor inzette. Het had iets met zeldzame planten te maken. Of dolfijnen. Als haar vader eraan meedeed, was het altijd zoiets. Ze had eigenlijk niet naar het dansfeest toe gewild. Want wat zouden ze op school zeggen als ze het wisten? Ze hadden haar in die tijd redelijk met rust gelaten omdat ze bevriend was met Catherine, maar ondanks dat waren ze in staat haar het leven aardig zuur te maken. Haar moeder was ook niet echt enthousiast geweest, maar hoewel Margaret altijd als het sterkste lid van het gezin werd gezien, kreeg haar vader toch meestal zijn zin als het erop aankwam, en was Margaret toch gegaan. Als martelares, weliswaar.

Sally had niet veel moeite gedaan om zich op te doffen. Ze had die afschuwelijke jurk aangehad die haar moeder voor de afgelopen kerst bij een postorderbedrijf had besteld. Ze had geen make-up op gehad. Ze had niet eens de moeite genomen haar puistjes met een camouflagestift weg te werken. Ze had verwacht dat het een saai feest zou worden en dat was het ook. Een paar oude mannen speelden volksliedjes op een viool en een dik meisje begeleidde hen op een accordeon. Er waren tafels vol eten geweest. Ze had meer gegeten dan ze had moeten doen maar dat was haar schuld niet. Er was verder gewoon niets te doen.

Toen was Robert binnengekomen. Zichtbaar aangeschoten en klaar om een beetje leven in de brouwerij te brengen. Wat had hij daar anders te zoeken? Het was de eerste koude herfstavond en elke keer dat de deur openging, kwam er een golf koude lucht naar binnen. En een van die golven had Robert naar binnen gevoerd, met een rood gezicht, lachend en in het gezelschap van een paar van zijn maats. Groot en knap als een Noorse god. De oudere mensen waren niet blij geweest met zijn komst. Sally had hen horen mopperen dat hij dronken was en dat hij zich moest schamen omdat hij zijn vader zo teleurstelde. Maar wat kon je anders verwachten, zeiden ze, als je een moeder had die zich zo gedroeg als de zijne?

Sally had het aangezien vanaf haar hardhouten stoel, die ze een stukje achterover had gekanteld totdat de leuning tegen de muur rustte. Haar ouders waren aan het dansen en haar moeder vermaakte zich, ondanks al haar geklaag vooraf, en ze zag er best goed uit voor haar leeftijd. Ze kon goed dansen, lichtvoetig, ondanks haar hoekige, stevige lichaamsbouw. Achter in de zaal was een bar gemaakt en dat was de plek waar Robert terechtkwam. Sally had geen alcohol gedronken maar was wel in de verleiding geweest stiekem een glas wijn achterover te slaan wanneer haar ouders niet keken. Haar vader keek over haar moeders schouder en glimlachte naar haar. Hij zag er gelukkig uit, vond Sally. Ze zou graag willen dat ze hem beter begreep en dat hij haar kon vertellen wat hij dacht. Ze glimlachte terug naar hem, maar daarna ging haar blik meteen weer naar Robert.

Dat was het moment waarop Robert zich omdraaide, zich losmaakte van de bar en dwars over de dansvloer naar haar toe kwam lopen. Hij kwam naast haar stoel staan en leunde tegen de muur. Ondanks de tocht die door de deur naar binnen kwam kreeg ze het opeens heel warm, begon ze zelfs te transpireren.

‘Wil je dansen?’ En hij boog zich naar haar toe, pakte haar hand en trok haar overeind, precies op het moment dat een van de violisten de mensen de dansvloer op riep voor een Schotse dans. Ze herinnerde zich nog steeds het gevoel van zijn sterke hand op haar rug en de zekerheid waarmee hij haar leidde, hoewel ze de dans net zo goed kende als hij. En toen ze hem van zo dichtbij zag, zijn stevige schouders en gespierde armen, met zijn benen iets gebogen alsof hij zich op het dek van een schip in evenwicht hield, wist ze dat hij eruitzag zoals een man eruit behoorde te zien, en niet zoals die magere slungels in de groepskamer op school, of de leraren met hun slappe buiken. Toen haar ouders zelf weer aan het dansen waren, had Robert haar mee naar buiten genomen, haar gekust, zijn handen op haar billen gelegd en haar tegen zich aan gedrukt. Ze had er niet echt van kunnen genieten want ze was doodsbang geweest dat haar moeder ineens in de deuropening zou staan en haar zou zien, en toen de muziek afgelopen was, was ze snel weer naar binnen gegaan en had ze haar lippen afgeveegd met de rug van haar hand.

Sinds die avond had Sally van hem gedroomd. Na een slechte dag op school waren het alleen haar gedachten over hem die voorkwamen dat ze gek werd. En nu waren die dromen weer terug. Het maakte niet uit dat ze in de bar haar twijfels over hem had gehad; ze had haar fantasieën nu harder nodig dan ooit. Ze was net zo laat thuisgekomen als wanneer ze met de bus was gekomen en had theegedronken met haar moeder zoals ze dat elke middag deed. Daarna, toen haar moeder het rekenwerk van groep 6 ging nakijken, was ze naar haar kamer gegaan, zogenaamd om haar huiswerk te doen, en had ze weer gedroomd van Robert.

Toen ze een tijdje later de keuken in kwam, was haar vader net thuisgekomen van zijn werk. Hij had zijn laarzen uitgetrokken en stond op kousenvoeten bij de deur. Haar moeder was ook in de keuken, maar ze praatten niet met elkaar, keken elkaar niet eens aan. Misschien hadden ze ruzie gehad en zwegen ze omdat ze haar naar beneden hadden horen komen, hoewel dat niet waarschijnlijk was. Sally had haar ouders nog nooit met stemverheffing tegen elkaar horen praten. Haar moeder ging meestal haar eigen gang maar als Alex ergens op aandrong, gaf Margaret zich altijd snel gewonnen. Ze wist dat het geen zin had om ruzie te maken. Als het ging om zaken die veel voor hem betekenden, was hij heel koppig, onwrikbaar als een rots.

Wat het belangrijkst voor hem was, was zijn werk. Dat zei Margaret wel eens, binnensmonds mopperend als een afgewezen schoolmeisje, net niet krachtdadig genoeg om het hardop te zeggen. Maar Sally hoorde haar dan wel. Misschien was het Margarets bedoeling dat Sally haar hoorde. Hoe dan ook, ze had de indruk dat Alex’ werk haar ouders uiteendreef, zoals in de natuurkundeproef in de eerste klas, toen ze twee magneten tegen elkaar hadden moeten duwen maar dat niet voor elkaar kregen, hoeveel kracht ze ook zetten.

Sally’s moeder deed nu haar best om aardig te zijn.

‘Heb je een goede dag gehad?’ vroeg ze, aan Alex, niet aan Sally. Ze had al aan Sally gevraagd hoe het op school was geweest.

‘Ja,’ zei hij. ‘Er is op het strand bij Haraldswick een kleine hoeveelheid olie gevonden. Een of andere schipper heeft zijn ruim schoongespoeld. Je zou toch denken dat ze inmiddels beter weten...’

‘In deze tijd van het jaar kan het weinig kwaad. Tegen de tijd dat het lente wordt en de vogels hun nest komen maken, is het allang weer weg.’ Margaret kon zich weer eens niet beheersen. Ze vond dat hij overdreef als het om zijn werk ging. Altijd die zeevogels. Wat maakte het uit als er een paar doodgingen?

‘Daar gaat het niet om.’ Met een norse blik trok hij zijn jack uit en hing het aan de haak op de veranda. Sally vroeg zich af waarom hij eigenlijk met haar was getrouwd. Zonder Margaret zou hij al zijn tijd in zijn werk kunnen steken, kon hij de hele winter aan zijn computer zitten en over de eilanden slenteren als het weer opklaarde.

Sally nam aan dat ze van elkaar hielden, of ooit van elkaar hadden gehouden. Aan seks deden ze natuurlijk allang niet meer. Op hun leeftijd kon je dat ook niet verwachten. Waarschijnlijk waren ze niet meer met elkaar naar bed geweest sinds zíj was geboren. Maar Sally vermoedde dat haar vader dat miste. Dat had ze gezien aan de manier waarop hij naar vrouwen keek. Jongere vrouwen. Soms, als hij Margaret aanraakte en zijn hand over haar lichaam liet glijden, meende Sally dat ze een zekere wanhoop in het gebaar bespeurde. Het leverde een wanhopige, beetje zielige aanblik op.

Haar moeder had voor het avondeten een kip gebraden, een traktatie voor een doordeweekse dag. ‘Om ons een beetje op te fleuren,’ had ze gezegd toen Sally de keuken in kwam. Sally had het al geroken toen ze op haar kamer was en had zich erop verheugd, maar nu ze aan tafel zat was al haar eetlust verdwenen. Normaliter zou haar moeder daar een hoop ophef over maken en zeggen hoe erg het was om goed eten te laten staan, maar vandaag leek ze alleen maar bezorgd. Sally verontschuldigde zich en liet haar ouders zwijgend etend in de keuken achter.